" No
sé a dónde voy ni a dónde me dirigo, pero si sé de dónde vengo y
de dónde soy . Mi niñez, junto a mi gente, al pie de una cociña
de leña, a fuego lento, queda marcada
¿A
qué viene todo esto?, dirán los más, fácil explicación, dirán
los menos..
Estamos
en una era de cambio social, poco a poco nos estamos dando cuenta de
que el poner la otra mejilla ya no vale. Ya no vale seguir adelante
sólo porque sí, sólo porque siempre fué así. Quiero
pensar que todo el mundo necesita saber de dónde viene, aunque no
importe saber a dónde va.
Empezó
todo hace ya muchos años, allá por el siglo pasado, cuando se
hablaba en blanco y negro, cuando el único grupo de whatsapp era el
que se formaba alrrededor de un hórreo para jugar al escondite, Yo
vengo de allí, del calor de una cocina de leña.
Mi
intención es trasmitir esas sensaciones perdidas. Aquellas cuando el
mar olía a mar y cuando los murciélagos volaban alrrededor del
hórreo. Es el sabor, es el olor … es la esencia. Tan dicicil de
sentir y tan fácil de recordar. Demasiado
rápido va todo para el vuelo del murciélago.
Necesitamos jugar otra vez al escondite y volver a oler el mar.
No
sé si lo conseguiremos y no me importa saberlo, sólo me importa
empezar. Quiero seguir disfrutando de mi gente, de mis amigos, de mi
tiempo, quiero volver a encontrar la simplicidad de lo auténtico, de
la esencia.
Para
los que lo entendeis, gracias, para los que no lo entendeis, de
verdad os digo también, gracias, pues sois éstes últimos, los que
me lo ponéis fácil ".
![]() |
Recuerdo de un pasado mejor |
12 comentarios:
Como te entiendo....
Dispuesto a disfrutar de los amigos, de los momentos y los recuerdos.
Un abrazo de los sentidos Amigo mio!!
Cuanto cambio todo...para mal, creo yo.
Era mejor todo antes...
Un saludo Juan
Vaya! , eso ha estado muy bien, escribe usted mejor que pesca :)
Empieza por dejar el blog, un medio que se opone a todo lo que predicas en esta entrada....
Jesús ... en breves dsifrutaremos otra vez más de nuestras mañanas meu ...jajajja
Apertas sentidas !!!
Alex ... no sé si era mejor o peor meu, pero mucho más auténtico, de eso doy fé.
Roballiza ... gracias meu, jajajaja, empezé a escribir antes que a pescar ...jajajaj
Ricardo ... no meu no, eso es lo que quiere mucha gente, pero no daré ese gusto. De momento seguiré aprovechándome del blog para poder escribir y poner loas cosas como yo las veo y como yo las siento, intentando no perder el norte e intentando transmitir lo que predico en mi entrada.
Juan, con el paso de las madrugadas todos nos hacemos más sentimentales, la esencia de la vida abriga con su cálido manto el sinuoso sendero de las vivencias.
En otras palabras: Antes era todo moito mais sano..carallo!
Un saludo.
Juliñooo .... cómo se te echa de menos amigo. Y qué manera más sutil de decir que me hago mayor ...jajajajaja ... sigue así, que no dejas de encantarme !!!
Un abraciño meu !!!
Desde luego,puedes ponerme en el bando de los que te entienden.Tengo ya unos años (van siendo demasiados,incluso),y conozco la añoranza de la que escribes.
Saludos cordiales
Justo .. gracias meu, por supuesto que serás incluído en el grupo ..ajajaj ... un abraciño y sigue cumpliendo muchos más !!!!
Es muy fácil entenderlo para aquellos que nos hemos criado en una zona rural.Los recuerdos que se tienen son tan nobles,tan entrañables que solo echar la vista atrás siente uno nostalgia..
S2
Boas Juan,
Son un iniciado nisto da pesca, tan só levo medio ano vareando, pero xa non podo pensar noutra cousa...e ver que esta sana enfermidade non só me afecta con carácter terminal a min, e moi gratificante....e de gratitude necesitaba escribir, quero agradecervos enormemente a todos os blogueiros da noble arte da pesca o voso tempo invertido, os vosos coñecementos compartidos, e a vosa alma afín, xa que para nós todo se torna moitísimo máis doado, non tedes nin idea de canto nos aportades...así que seguide coa vosa actividade blogueira POR FAVOR...e xa pra rematar, e con relación a túa derradeira entrada, cargada de fermosa nostalxia, eu creo, así o penso, que todo é compatible, botar de menos o de antes, E MOITO SE BOTA DE MENOS, e avanzar cara o futuro, IR COS TEMPOS, como se soe dicir...a clave para min é acadar o equilibrio entre o pasado e o futuro vivindo intensamente o presente....iso si, sempre con moito respetiño.
Grazas de todo corazón a todos vós e a ti hoxe en particular.
Fermintxo ... ni más ni menos meu, tú mismo lo has dicho !!!
Ricardo ... como solía decir el monarca, "me llena de orgullo y satisfacción ... "leer tus palabras meu. Me encanta saber que ya están con esa metástasis llena de salitre, verás como es una enfermedad muy bonita de llevar, sobre todo si la llevas con nobleza. Espero de todo corazón, que las cuatro tonterías que ponemos los blogueros te sirvan para poder disfrutar más y mejor del mar y todo lo que le rodea. Me encanta saber que aún queda gente como tú. Y en lo referente a la entrada esta de la nostalgia ... estoy totalmente de acuerdo contigo en todo, es más, me quedo con tu frase ... "acadar o equilibrio entre o pasado e o futuro vivindo intensamente o presente " ... simplemente perfecta.
Unha apertiña Ricardo
Publicar un comentario